نقد دلایل هولوكاست
با وجود تمام تدابیر، امكانات و حجم عظیم تبلیغات جهانى به كار گرفته شده جهت اثبات این واقعه، تاكنون ده ها مورخ برجسته اروپایى و صدها استاد بلندآوازه و متخصص شناخته شده بررسى اسناد تاریخى، با ارائه اسنادى كه هیچ صاحب نظرى نمى تواند در صحت آنها كمترین تردیدى روا دارد، به روشى كاملاً علمى اثبات كرده اند كه ماجراى هولوكاست و كوره هاى آدم سوزى، اتاق هاى گاز قتل عام 6 میلیون یهودى و هر آن چه صهیونیست ها در این باره ادعا مى كنند، دروغ محض و یك داستان ساختگى است كه واقعیت آن یقیناً با اسناد موجود، زیر سؤال رفته، مدارك و شواهد ادعایى یهودیان بدون اعتبار و ابطال پذیر است. افرادى همچون مارك وبر، روبرت فوریسون، فردریك توبن، روژه گارودى، دیوید ایروینگ، آرمان امادروس و داریوژ راتایژاك و... از این گروه متخصصان هستند كه اغلب به «تجدیدنظر طلبان» مشهور مى باشند.
1. اتاق هاى گاز
یكى از مهم ترین ادعاهاى یهودیان و متفقین بعد از جنگ جهانى دوم، این بود كه آلمان ها، یهودیان را در اتاق هاى گاز مى كشتند. تحقیقات علمى اى كه درباره مكان هاى مورد ادعا، انجام شده، عدم صحت آن را ثابت مى كند.
پروفسور «روبر فوریسون»، نویسنده و محقق برجسته فرانسوى، متخصص و كارشناس عالى رتبه اسناد و مدارك تاریخى، مى گوید: «من تا سال 1960 به واقعیت كشتار بزرگ در اتاق هاى گاز اعتقاد داشتم. پس از چهارده سال اندیشه و مطالعه شخصى و آن گاه چهارسال تحقیق بى وقفه و خستگى ناپذیر، همانند بیست نفر از نویسندگان «رویزیونیست» (تجدیدنظرطلب) تاریخى، اطمینان یافتم كه با یك دروغ بزرگ تاریخى مواجه هستم. از اردوگاه هاى «آشویتس» و «بیركناو»، چندین مرتبه بازدید كردم. در اردوگاه هاى «اشتروتهوف» (در آلزاس فرانسه) و «مایدانك» (در لهستان)، مكان هایى را كه به عنوان «اتاق گاز» معرفى مى شدند، بررسى كردم. در مركز اطلاع رسانى یهود در پاریس، آرشیوها، دست نویس ها، شهادت هاى كتبى، اسناد مربوط به بازجویى محكومان جنگ جهانى دوم و دادگاه نورنبرگ و هزاران سند و مدرك دیگر به جا مانده از آن دوران را مطالعه كردم. براى یافتن پاسخ سؤال هاى خود، بى وقفه از متخصصان و تاریخ دانان پرسش كرده ام. سال ها، اما بیهوده به دنبال فقط یك بازمانده از بازماندگان جنگ بودم كه به چشم خود اتاق هاى گاز را دیده باشد؛ به حتى یك مدرك، فقط یك مدرك راضى بودم؛ اما همین یك مدرك را هم نیافتم. در مقابل، آن چه یافتم، تعداد بى شمارى مدارك مجعول بود. پس از آن، با سكوت، مزاحمت، دشمنى، توهین و بالاخره ضرب و جرح و محاكمه مواجه شدم».
پروفسور «روژه گارودى»، محقق مسلمان فرانسوى نیز با تحقیقات خود در این زمینه دریافت كه از یك سو گاز hcn قیمت و هزینه زیادى داشته، در نتیجه گران ترین شیوه اعدام محسوب مى شودو از سوى دیگر، مكان هایى كه یهودیان از آن به عنوان اتاق گاز نام مى برند، اصلاً قابلیت چنین كارى را ندارند؛ زیرا این گاز باید در یك پوششى از فولاد اكسیدنشدنى باشد و درب ها نیز باید مجهز به لولاهایى از پنبه نسوز كائوچویى مخصوص یا تفلون باشد. متخصصان پزشكى قانونى پس از بازدید از این مكان ها اظهار داشتند كه استفاده این تأسیسات از گاز hcn، فوق العاده خطرناك است و در این مكان ها هیچ تجهیزاتى براى مهار این گاز در نظر گرفته نشده است.
2. كوره هاى آدم سوزى
از دیگر ادعاهاى صهیونیست ها این است كه نازى ها، یهودیان را در كوره هاى آدم سوزى مى سوزاندند. این ادعا، امروزه به عنوان یك دروغ تاریخى شناخته شده است.
«وئیس مارشالكو»، درباره اتاق هاى گاز و كوره هاى آدم سوزى اسناد جالبى ارائه مى كند. یكى از این اسناد، مقاله اى از «شم»، روزنامه زیرزمینى ناسیونالیست هاى یهودى فرانسه است كه در 8 ژوئیه 1944م. درباره وضعیت 9 اردوگاه از اردوگاه هاى نگهدارى و توقیف یهودیان در آلمان توضیح مى دهد. در این گزارش، حتى یك كلمه هم از قلع و قمع یهودیان یا بدرفتارى با آنان نیست. در این گزارش همچنین هیچ حرفى از اتاق هاى گاز، اردوگاه هاى مرگ و یا بچه كشى به میان نمى آید. درست در نقطه مقابل آن، گزارش «شم» مى گوید كه [بچه هاى 2 تا 5 ساله را به كودكستان هاى مختلف برلین مى فرستادند تا از كمك هاى ویژه اى برخوردار شوند]. مارشالكو توضیح مى دهد كه چگونه زیر نظر یهودیان در پایان سال 1945م. اردوگاهى چون «داخو» مورد تخریب و بازسازى هدف دار قرار گرفت.
او مى نویسد: «قبل از هر چیز، منظره زیباى سرسبز و بوستان گونه اردوگاه باید به كلى تخریب مى شد؛ چون براى سینماروهاى آمریكایى، پذیرش این امر كه یهودیان را در دل باغ و بوستان و بسترى از گل و گیاه شكنجه مى كردند، كار مشكلى بود؛ به ویژه وقتى آنها را به سینماها كشانده بودند تا صحنه هاى مخوف و ترسناك (اردوگاه ها) را نشانشان دهند. از این رو، به كارگران جدید اردوگاه دستور دادند مثلاً یك گودال خون كه لوله اى از آن به خارج مى رفت، بسازند تا طورى به نظر آید كه از این گودال، خون یهودیان از طریق آن لوله، تخلیه مى شده است. محوطه استحمام زندانى ها، اتاق رخت كنى آنها و محوطه هاى ورودى، تماماً باید بازسازى مى شدند تا به صورتى درآیند كه به كوره آدم سوزى اى كه یهودیان ادعا مى كردند، شبیه باشند».
3. شش میلیون كشته یهودى
بر اساس تحقیقات و مستندات تاریخى، چنین چیزى نیز اصلاً واقعیت نداشته است. مارشالكو بر مبناى شواهد متعدد آمارى نشان مى دهد كه تمام یهودیان اروپا در سال 1933م. بالغ بر 5.600.000 نفر بوده اند و این رقم، مورد تأكید یهودیان آمریكا نیز مى باشد. اگر از این تعداد، یك میلیون یهودى بیرون خط مولوتف - روبین تروپ، كسر شود و اگر یهودیان ساكن در كشورهاى بى طرف و متفقین را هم كسر كنیم، رقم 2.500.000 باقى مى ماند؛ در حالى كه بنا به نظر كارشناسان، جمعیت یهودیان ساكن در قلمرو هیتلر و هیملر، به نیم میلیون هم نمى رسید.
مارشالكو مى افزاید: «در بالاترین سطح ممكن، تعداد یهودیان جان باخته را نمى توان بیش از 500 تا 600 هزار نفر دانست؛ اما در مقایسه با این، ملل مسیحى تلفات به مراتب بیشترى را متحمل شدند. اجازه دهید ملت كوچك مجارستان را در نظر آوریم كه كل جمعیت آن شاید از تعداد یهودیان امروز بیشتر نباشد. تعداد قربانیان جنگ مجارستان، چه آنهایى كه در بمباران هاى هوایى مرده بودند و یا این كه در اردوگاه هاى مرگ سیبرى از گرسنگى جان باخته اند و یا یخ زده باشند، حداقل به رقم یك میلیون نفر مى رسید».
زندگی نامه و پیدایش زرتشت 
